Stratejik Çıkarların Gölgesinde Gazze’deki Çocuklar

Dünya sahnesindeki güç dengeleri, ne acı ki masum Filistinli çocukların hayatıyla ölçülüyor. Bir yanda analar “Benim yavrum nerede?” diye haykırırken, diğer yanda “stratejik ortaklık” adı altında süren sessizlik, kanıksanmış bir vicdansızlığa dönüşüyor.

“Savunma Hakkı” mı, Katliam mı?

Amerika Birleşik Devletleri, İsrail’e her yıl 3,8 milyar dolarlık askerî yardım yaparken, Gazze’de yaşamını yitiren binlerce çocuk “bilgi kirliliği” iddiasıyla görmezden geliniyor. Ne hazindir ki, “savunma hakkı” masalı, sivillerin ve özellikle çocukların üzerine yağan bombaları meşrulaştırmak için kullanılıyor. Washington’dan yükselen “tarafsızlık” söylemi, fiiliyatta, Gazze’ye yönelik saldırıları destekleyen bir kararlılığa dönüşüyor.

Avrupa’nın Çifte Standardı

Almanya’nın tarihsel sorumluluk vurgusu, Fransa ve Birleşik Krallık’ın savunma iş birlikleriyle yan yana duruyor. Ateşkes tasarımlarında çekimser kalmak, bir nevi “güvenlik iş birliği”nden feragat etmeme bahanesine dönüşüyor. Oysa insani krizin ortasında, Avrupa’nın kendi değerlerinden taviz vermeden duruş sergilemesi beklenirdi.

Asya-Pasifik’in Sessizliği

Japonya, Güney Kore, Avustralya, Kanada ve Yeni Zelanda gibi ekonomiler, yüksek teknoloji satışından vazgeçmeye yanaşmıyor. Bölgesel dengeye katkı sunmayı “stratejik” sayarken, insani yardıma dair somut adımları kılıfına uydurup “geçici” nitelendiriyor. Oysa yaraları sarmak bile bir duruş meselesidir.

Çözüm İçin Soru: Çocuk Hakları Ne Zaman Önceliğimiz Olacak?

Uluslararası Af Örgütü ve UNICEF raporlarına göre Gazze’de her iki günde bir bir çocuk yaşamını yitiriyor. Sağlık altyapısı, su kaynakları, anne sütü stokları tükendi. Bu tablo, yalnızca Filistin’in değil, tüm insanlığın ayıbıdır.

Bir köşe yazarı olarak soruyorum:

Nereye kadar stratejik çıkarlar, masum çocukların canından kıymetli görülecek?

Umut, Vicdanlı Bir Duruşta Saklı

Bugün hâlâ silah satışı, veto hakları ve küçük diplomat skandallarıyla meşgul bir dünya var. Adaletin terazisi, Filistinli bir çocuğun ölümü karşısında hala dengelenemedi. Oysa her bir ülkenin – özellikle İsrail’e destek verenlerin – elinde hâlâ somut bir seçenek var: Ateşkesi desteklemek, insani yardım koridorlarını açık tutmak, çocukların yaşam hakkını savunmak.

Vicdan sahibi her birey ve her hükümet, bu çağrıyı duyup yanıt vermekle yükümlü. Stratejik ortaklıklarla dolu raflar, masumiyetin ağırlığıyla yıkılmalı. Gazze’deki çocuklar bizim geleceğimiz, suskunluğumuz ise onlara ihanet demektir.