Otizmde Konuşma Jasla Bir Olçü Değildir

Yazmaya çalıştığınız konu ; özel çocuğunuz ile geçirdiğiniz sıkıntılı, çırpınış dolu, çaresizlik dolu günler ve anlar ise boğazında düğümleniyor insanın kelimeler...

Ama olsun çıktık bir kez yola ,dönmeye de niyetimiz yok. Anlatacağız bir bir ne varsa ,biz yolu yarılamış olsakta ,kimileri henüz yolun başında..

Bir düşünün daha önce tam üç kez anne olmuşsunuz ve kendinizce iyi bir ebeveynsiniz. Birden öyle bir şey yaşamaya başlarsınız ki; bildiğiniz tüm doğrular yanlış oluverir aniden. Daha önceki çocuklarınızdan farklıdır bu çocuğunuz, veriyorsunuz alamıyorsunuz, ağzından bir harf çıksa sevinçten havaya uçacaksınız. Ancak böyle olmaz beklersiniz beklersiniz, iletişim kurmak için, tek bir harf için, tek bir söz için ve beklersiniz bir kez olsun göz göze gelmek için.

Ama olmaz, bekleyerek geçen zaman ise sadece vakit kaybıdır. Burada anlatmak istediğim iki şey var;

Birincisi erken tanının önemi, İkincisi özel eğitime gerek duyuyor olduğunun erken bilinci..

Otizmde konuşma asla bir ölçü değildir ..

İlk başlarda -aa bak falanca çocukta otistik ama nasılda konuşuyor-gibi cümleler kurduk bir çoğumuz, oysaki bilmezdik işin aslını ve çocuklar bir kelimeyi ilk kez söylediğinde tamamdır bu iş dediğimizi unutmadık halâ umarım..

Otizmin bir yelpazeye benzediğini her otizmli bireyin genelde bir çok ortak noktası olduğunu fakat her birinin de kendine has özelliklerini taşıdığını yaşadıkça gördük ve öğrendik..

Çocuğunuzdaki değişiklikleri fark ettiniz, tanı kondu ve yöneleceğiniz ilk kapı özel eğitim kurum ve kuruluşlarıdır. İlk yazımda belirttiğim gibi bizler bu yola çıktığımızda ne bir çocuk psikiyatrımız vardı ne de özel eğitime gönül verenler ordusu.

Yapayalnız denizin ortasındaki çaresizliğimize bir ses veren olması için her gün dua ediyor çarenin bize gelmesini bekliyorduk.

Açık ve net olansa (bu en kötüsü zaten) kabullenemiyor ,çocuğumuza konduramıyor olmamızdı. Oysa kabullenmekmiş otizmde ilk şart ...

Geceleri yastığa başınızı koyduğunuz vakit istediğiniz kadar ağlayabilirsiniz veya ayağa kalkıp, silkelenip çocuğunuza nasıl yardım ederimi düşünürsünüz; seçim sizin!

Farklı gelişen yavrunuza vakit ayırmak zorundasınız, bir söyleneni bir kerede anlayamıyor onlar ,ama unutmayın ki bu onların seçimi değil, desteğe, sevgiye ve ilgiye herkesten çok ihtiyaçları var..

Türkiye'nin tanınmış çocuk psikiyatristi bana aynen şöyle demişti; -yolun zor kızım ister otur ağla istersen çocuğunu bu haliyle kabul et ve bu illetle savaş..

İyi de bilmediğim bir şeyle nasıl savaşacaktım ben ?

Yola çıktıktan sonra her şey size gelecektir buna inanın, araştırın, okuyun, soru sorun ve bundan asla çekinmeyin. Bu işin uzmanı diye bir şey yok sadece bu konuda eğitim görmüş insanlar var, fakat en iyisini yaşayan ailelerden öğreniyorsunuz, hatta kendiniz üretmeye başlıyorsunuz bilmeden de olsa çünkü çocuğunuzu topluma kazandırma çabanız içgüdüsel olarak yola çıkmış oluyor siz bilseniz de, bilmeseniz de...

Sevgiyle...